Spiegelbeeld

4 augustus 2019, Frankrijk.

Vandaag probeer ik zoveel mogelijk mijn spiegelbeeld op te zoeken. Niet om mezelf, zoals “vroeger”, af te kraken en naar beneden te halen. Niet om mezelf, zoals “vroeger”, ervan te overtuigen dat ik een ongedisciplineerde veelvraat ben die nu echt het roer weer om moet gooien. Niet om mezelf ervan te overtuigen dat ik hier op vakantie buikspieroefeningen moet gaan doen en mezelf “wil”/moet straffen dat ik dit al meer dan een week niet gedaan heb. Nee. Gelukkig is deze tijd voorbij en daar ben ik mezelf bewust van. Er is echter wel iets aan de hand waardoor ik mezelf verplicht naar mezelf te kijken. Niet omdat ik mezelf zo mooi vind dat ik ervan geniet om naar mezelf te kijken. Nee, dat zou het andere uiterste zijn.

Ik voel me helaas niet fijn in mijn lichaam. Ik weet dat mijn gevoel niet klopt. Ik schrijf deze blog dan ook absoluut niet om complimentjes te ontvangen. Ik weet mijn kleding maat, mijn kleding zit niet strakker. Steeds als ik foto’s van deze vakantie zie begrijp ik niet wat ik zie. Wat ik zie is niet hoe ik me voel. Wat ik zie? Ik zie een prima gezichtje met een prima “kaaklijn”. Ik zie sportieve slanke armen. De jurkjes en shirtjes die ik deze vakantie draag zijn over het algemeen wat wijder waardoor ik niet echt iets kan zeggen over mijn buik. Dit is positief, want “vroeger” zou ik een onderkin gezien hebben waar hij niet zou zijn, een buik gezien hebben in kleding waar niets te zien kàn zijn en blubberarmen waar spieren zitten.

Maar ik voel me al een tijdje dik. Ik voel constant de aanwezigheid van mijn buik. Ik maak het mezelf gemakkelijk met wat wijdere kleding en ik draag geen topjes met hardlopen, terwijl ik mij daar een tijdje terug wél comfortabel bij voelde. Ik wil een voorbeeld zijn voor anderen en toch een kort topje aan doen. Ik wil me namelijk niet schamen voor mijn lichaam. Het helpt vaak om jezelf in te denken wat je tegen een ander zou zeggen of wat je een ander wenst. Als ik lees dat anderen geen topjes dragen en dit eigenlijk wel zouden willen, dan gun ik haar dat ze dit los kan laten. Wat je een ander gunt, mag je jezelf ook gunnen. Echter ik zou ook het advies geven dat je moet dragen waar jij je prettig bij voelt. En dus kies ik al een tijdje voor het enigszins verstoppen van mijn lichaam. Want daar voel ik me nu prettig bij.

En tegelijkertijd besef ik me dat er iets niet klopt. Ik gun het een ander niet om zich te schamen voor zijn of haar lichaam. Ik gun het een ander niet om zich niet prettig te voelen in zijn of haar lichaam. Ik gun een ander een ontspannen gevoel over wie hij of zij is. En dus mag ik dat mijzelf ook gunnen. En daarom heb ik vandaag een shirtje aan gedaan die wat bloter is dan de andere kleding die ik mee heb, probeer ik (onopvallend) in etalages te kijken en ga ik steeds bewust naar het invalidentoilet hier op de camping. De enige plek met een lange spiegel en een afgesloten ruimte waar ik even de tijd kan nemen om naar mezelf te kijken. En keer op keer vallen mij twee dingen op. Eén die me blij maakt en één die me wat zorgen baart. 
Steeds als ik in de spiegel kijk, kijk ik eerst naar de dingen die ik mooi vind aan mezelf of waar ik gewoon tevreden mee ben. Ik zie ze en knik tevreden naar mezelf. Ooit was er een tijd, dat ik in mijn hoofd direct begon te schelden tegen mezelf. Dit is echt verleden tijd. Wat een verademing. Wat fijn om het zoveel meer gezellig te hebben met mezelf!  Dit maakt het leven toch echt een stuk leuker dan de hele tijd maar uitgescholden te worden.

Eén lichaamsdeel ontwijk ik bij het kijken naar mezelf; mijn buik. “Oohw… hallo buik, jij bent er ook. Sorry, jou vind ik niet zo mooi, ik sla jou even over. Weet je wat, ik verstop je ook gewoon. Je bent er niet. TRALALALALA…”

Ik voel, ik weet, ik heb geleerd dat dit niet werkt. Dus ik spreek mezelf toe. Niet scheldend zoals vroeger. Tegen een onzeker kind ga je toch ook niet schelden om het te overtuigen om toch iets nieuws uit te proberen? Of tegen een vriendin ga je toch ook niet schelden als ze zich ergens niet goed bij voelt? Nee. Dat maakt alles alleen maar erger. Juist wanneer iemand zich niet fijn voelt, wil je deze persoon gerust stellen. En zo mag je dus ook met jezelf om gaan.

“Lieve Vie, Wat fijn dat je vind dat je mooie schouders hebt. Ze zijn ook mooi! Oók als een ander daar een andere mening over heeft. Een kunstwerk wordt ook door de één geprezen en door de ander verafschuwd. Jij vindt dit mooi, en dat mag. Maar waarom negeer je een deel van jezelf? Waarom begin je weer een haat tegen iets van jezelf te ontwikkelen? Je kunt doen alsof het er niet is en hopen dat het vanzelf verdwijnt. Maar je weet dat dit ook het begin kan zijn van oorlog. De afkeer naar dit ene lichaamsdeel kan zich gaan verspreiden waarmee de zelfhaat groeit. Je bent zo ver gekomen, dit is niet wat je wil”.
Ik trek mijn shirt of jurk omhoog en kijk naar mijn buik. “Nee Vie, niet één seconde. Want dan zie je alleen wat je denkt te zien. Dan zie je alleen wat je hoofd je verteld dat er zit; een dikke buik. Kijk en observeer, alsof je naar een ander kijkt. Kijk zonder oordeel. Beschrijf wat je ziet”. Ik haal diep adem. Ga recht staan en probeer te ontspannen. Ik probeer mijn gezicht te ontspannen en kijk.

Ik zie een navel. Ik zie een lijntje in de buurt van mijn heupbot. Ja, er zit een “laagje” over, ik zie het bot zelf niet uitsteken. Maar dat laagje is voornamelijk spier. Ik begin wat te ontspannen en voel dat mijn blik neutraler wordt, ik vind mijn buik nog niet niet mooi, maar neutraal is beter dan afkeer. Voor nu is het goed zo. Ik win terrein van de gemene stem die stiekem weer terrein probeerde te winnen. Voor nu is het goed. Mijn kleding weer netjes en ik loop naar buiten alsof ik net alleen een plasje heb gedaan.

Foto van tijdens één van onze trailruns, niet luisteren naar waarschuwingen voor gevaar….
Dat geeft een onveilig gevoel!

Ik weet dat er waarschijnlijk een reden is voor mijn “dikke gevoel”. De één krijgt migraine als hij of zij ergens mee zit of grijpt naar de drank. Ik ga me dik voelen, ontwikkel een haat naar mezelf en ga kloten met eten als er iets is. Misschien weet ik ook wel wat er is, maar weet ik nog niet zo goed wat ik er mee wil of hoe ik er het beste mee om kan gaan. Ik ben blij dat ik heb geleerd om te constateren wat er speelt, mezelf hier liefdevol bij te helpen en te accepteren dat het niet in één keer weg is. Te accepteren dat het nu even niet anders is en ik me in bepaalde kleding net iets comfortabeler voel. Dat is oké, want ook dan ben ik lief voor mezelf. Maar ik blijf naar mezelf kijken, net zo lang tot ik me wel weer comfortabel voel in een van de mooie sporttopjes die ik dit jaar durfde aan te schaffen.